Heeft klassieke muziek nog toekomst?

Dat menig mens zich zorgen maakt om de toekomst van de klassieke muziek is een publiek geheim. Maar hoe deze crisis moet worden aangepakt is onduidelijk. Gelukkig wordt er druk gedebatteerd waarbij de emoties soms hoog oplopen. Ik doe een duit in het zakje.

Het grote probleem is dat het concertminnende publiek ouder wordt en niet wordt aangevuld door een jonger publiek. Dat betekent ook dat fondsen verzamelen geen evidentie is. Jongeren die willen investeren in Kunst doen dat niet noodzakelijk in klassieke muziek.

Wat men zich moet realiseren is, dat ook in de culturele sector wij niet langer in een top-down maatschappij leven maar in een bottom-up cultuur. Dat wil zeggen dat er moet worden nagedacht over hoe aan de behoeftes van het publiek kan worden voldaan waarbij ook een jonger publiek wordt aangesproken. Dat wil niet zeggen dat er concessies moeten worden gedaan in kwaliteit. Informeren zonder daarbij belerend of betuttelend te zijn. Bijvoorbeeld: Muzikanten bij Opus 49 geven zelf een kleine toelichting bij de stukken die zij spelen. Op die manier krijgt het publiek weer voeling met de muzikant. Muzikanten die zich ook voor andere muziekgenres interesseren zullen beter kunnen inspelen op de interesses van een jonger publiek. Technologie stelt ons in staat om op meerdere manieren directer contact met dat publiek te leggen, maar daar wordt nog te weinig gebruik van gemaakt. Het moet met name gaan om het mobiliseren van jonge mensen. Als je wil dat een jong publiek open staat voor een traditionele kunstvorm dan zul je die moeten verpakken op een manier die een jonger publiek aanspreekt. Niet te vergeten is het financiële plaatje: verandering kost geld. Er zijn zeker voldoende uitdagingen voor klassieke muziek. Ik ben er mij van bewust dat dit geen gemakkelijke opgave is. Maar het alternatief, dat klassieke muziek over een 50 of 100-tal jaar tot een dode taal is gereduceerd, is zeer onwenselijk.

Interessante blog over 'the future of classical music' van Greg Sandow, componist en muziek criticus verbonden aan de Juilliard School http://www.artsjournal.com/sandow/

Is That in Your Job Description, Maestro?

Dirigent David Robertson bracht een meerdaags bezoek aan New York. Daar dirigeerde hij afgelopen zaterdag in Carnegie Hall het St.-Louis Symfonieorkest. De vijfde symfonie van Sibelius had voor de luisteraars al memorabel geweest. Maar toch was dat niet voldoende om de klassieke muziekwereld op stelten te zetten. Op vrijdagavond stond 'Frankenstein' van HK Gruber op het programma. En dat ging niet onopgemerkt voorbij...

Robertson had een verrassing in petto: kazoo spelen en zelf zingen. U leest het goed, een zingende en fluitspelende dirigent. Door noodweer had de vlucht van Gruber, de componist en tevens zanger, vertraging opgelopen en de man arriveerde nooit op zijn bestemming. Robertson kon niet anders dan na een vluchtige repetitie in de coulissen de zangpartij voor eigen rekening te nemen. Met een strak gezicht zong hij 'Frankenstein is dancing with the test-tube lady'. De muzikanten van het St.-Louis waren in ieder geval onder de indruk van de durf en veelzijdigheid van hun dirigent. Never a dull moment....

bron: http://www.nytimes.com/2009/04/06/arts/music/06symp.html